Czas Adwentu (po łacinie „adventus”, co oznacza nadejście) miał być czasem mentalnego i duchowego przygotowania do największego chrześcijańskiego święta w roku – narodzin Jezusa w nocy 24 grudnia.
W średniowieczu i w niektórych częściach Anglii istniała wczesna forma szopek zwana „wizerunkami adwentowymi” lub „kielichami naczyń”. Były to pudełko, często ze szklanym wieczkiem przykrytym białą serwetką, w którym znajdowały się dwie lalki przedstawiające Maryję i Dzieciątko Jezus. Pudełko zostało ozdobione wstążkami i kwiatami (a czasem jabłkami). Noszono je od drzwi do drzwi. Uważano, że to bardzo pechowe, jeśli nie widziałeś pudełka przed Wigilią! Ludzie płacili przewoźnikom pół pensa, żeby zobaczyć pudełko.
Zaczęło się w Niemczech, ale nie był to rodzaj tektury, który otrzymujemy w dzisiejszych czasach, wszystko było prostsze oczekiwanie na święta było zaznaczone kredą na ścianach lub drzwiach albo zapalając nową świecę każdego dnia. Najbardziej znanym i popularnym wczesnym twórcą drukowanych kalendarzy adwentowych był niemiecki drukarz Gerhard Lang. Jego pierwsze kalendarze składały się z dwóch kartek, „tylnej” kartki z nadrukowanymi numerami od 1 do 24 oraz oddzielnego arkusza zdjęć, które można było codziennie wycinać i naklejać na numery. Pierwsze kalendarze z „drzwiami” powstały w Niemczech w latach 20. XX wieku. W czasie II wojny światowej produkcja kalendarzy adwentowych została wstrzymana z powodu braku kartonu.
Wiele dzisiejszych kalendarzy adwentowych nie zawiera treści religijnych. Teraz obok tradycyjnych kalendarzy adwentowych przedstawiających anioły i postacie biblijne znajdują się te, których drzwi otwierają się na pluszowe misie, kawałki czekolady czy zdjęcia gwiazd muzyki pop.
WSPÓŁCZESNE KALENDARZE ADWENTOWE
