Polska wydała wielu dzielnych rycerzy, którzy stanowili przykład do postępowania przez wiele stuleci. Lecz najbardziej znanym wśród nich był Zawisza Czarny z Garbowa herbu Sulima. Rycerz ten , którego imię weszło do naszej tradycji narodowej ,jako symbol uczciwości i honoru, żył na przełomie XIV i XV wieku. W czasie swego życia zdobył uznanie całego ówczesnego chrześcijańskiego świata.
Był najstarszym synem Mikołaja, kasztelana konarskiego sieradzkiego i Doroty. Miał jeszcze dwóch braci: Jana Farureja i Piotra Kruczka. Nie wiadomo, kiedy dokładnie się urodził, historycy wskazują, że prawdopodobnie w 1370 r. Nasz bohater w 1397 roku wziął ślub z Barbarą Piotra Wysza ówczesnego biskupa krakowskiego małżeństwo z tak wysoko postawioną osobą nie mogło być przypadkowe, co wskazuje, że Zawisza mimo młodego wieku mógł pochwalić się dużą sławą. Małżeństwo doczekało się czterech synów – Marcina, Stanisława, Zawiszę i Jana. Dwaj z nich zginęli w trakcie wojen. Stanisław w Bitwie pod Warną w 1444 r. oraz Jan, zmarły w niewoli, do której trafił w czasie Bitwie pod Chojnicami w 1454 r. Zawisza Czarny był człowiekiem wielu talentów, nie tylko zręcznym wojakiem, ale także dyplomatą, posłem i mówcą. Znany był także za sprawą licznych zwycięstw w turniejach rycerskich. Zawisza Czarny jako rycerz stale był gotowy do służby ojczyźnie, całkowicie oddany był królowi. Poza tym jego obowiązkiem była walka z najeźdźcą w obronie kraju. Był człowiekiem szlachetnym, wiernym, dotrzymującym słowa, broniący honoru. Opiekował się wdowami i sierotami, pomagał słabszym.
Podczas jednego z turniejów rycerskich w 1415 roku, jednym uderzeniem kopii zdjął z konia bodaj najlepszego rycerza turniejowego zachodniej Europy. Jego legendarna dzielność owiana jest jednak tajemnicą – nie ma jednoznacznych dowodów świadczących o jego dokonaniach. Zawisza był rycerzem dwóch królów – Władysława Jagiełły i Zygmunta Luksemburskiego. Początkowo służył na dworze węgierskim, wielokrotnie uczestnicząc w królewskich wyprawach przeciwko Turkom. Jego umiejętności i biegłość w walce sprawiły, że szybko stał się sławny. Został też jednym z zaufanych ludzi króla Zygmunta. W 1409 r. powrócił do Polski na wieść o możliwości ostatecznego rozprawienia się z Krzyżakami. Uczestniczył w Bitwie pod Grunwaldem w 1410 r., co uwiecznił na swoim obrazie Jan Matejko, a także liczni kronikarze, w tym Jan Długosz. Według legend, to Zawisza Czarny uratował w krytycznym momencie królewską chorągiew.
Rycerz i dyplomata, jakim niewątpliwie był Zawisza Czarny, dbał też o wzmocnienie statusu i znaczenia swojej rodziny. Pełnił funkcję starosty, najpierw kruszwickiego (od 1417 r. ), a od 1420 r. spiskiego. Mimo że nie był formalnie wysokim urzędnikiem ziemskim, w zachowanych dokumentach był tak traktowany i opisywany. Przez ostatnie lata swojego życia organizował i uczestniczył w wyprawach Zygmunta Luksemburskiego przeciwko Turkom. W 1428 r. podczas bitwy pod Gołąbcem (dzisiejszym Golubacem) osłaniał odwrót króla, sam rezygnując z ucieczki. Został wzięty do niewoli. Zginął prawdopodobnie ścięty mieczem, w trakcie kłótni pilnujących go janczarów 12 czerwca 1428 r. Nigdy nie odnaleziono jego ciała. Symboliczny pogrzeb odbył się w Krakowie w listopadzie tego samego roku.