Biorąc pod uwagę ogromny wpływ sztuki graffiti na naszą popularną kulturę, od muzyki, filmu i telewizji po dzieła sztuki, zabawki i ubrania, łatwo zapomnieć o skromnych korzeniach formy i niezwykłej ewolucji – jak to się zaczęło od nudy? dzieci, które zabijają czas, stały się ruchem większym, niż ktokolwiek mógł sobie wyobrazić. Rzeczywiście, na długo przed gigantycznymi malowidłami ściennymi, wybiegami mody, pokazami sztuki graffiti zaczęło się w brzuchu zakładzie poprawczym nieletnich w Filadelfii, jednym słowem, wypisanym małymi czcionkami na ścianie : C ORN B. W 1965 roku Darryl „Cornbread” McCray, obecnie powszechnie uważany za pierwszego na świecie nowoczesnego artystę graffiti, był 12-letnim awanturnikiem, mieszkającym Philadelphia’s Youth Development Center (YDC). Jak zapewne się domyślacie, McCray uwielbiał chleb kukurydziany. Uwielbiał go tak bardzo, że kucharze YDC nazywali go „Chlebem Kukurydzianym”
Zajęty swoim nowym imieniem, Cornbread poczuł że musi podzielić się zajawką z innymi kumplami. Zamiast brać udział w zażywaniu narkotyków i przemocy, która szalała w YDC, Cornbread spędził czas, pisząc swój unikalny podpis do ścian placówki, które do tej pory były pokryte wyłącznie nazwami i symbolami gangów. Chleb kukurydziany spędzał dzień i noc na polowaniu na świeże miejsca, wypisując swoje nowo nabyte pseudo na niemal każdej powierzchni w YDC. Oznaczył salę gości, chow hall, kościół i łazienki, pisząc „Chleb kukurydziany” tak obsesyjnie, że pracownicy socjalni myśleli, że może cierpieć na zaburzenie psychiczne. Cornbread podwoił pracę. Wyszedł na ulice Filadelfii, łącząc siły z przyjaciółmi (i przyszłymi legendami o graffiti), takimi jak Cool Earl i Kool Klepto Kid, aby oznaczyć ściany w całym mieście.
Enigmatyczna etykieta Cornbread wkrótce zainspirowała innych, mury miasta gęstniały różnymi nazwami i liczbami, a każdy pisarz próbował zdobyć swoją część chwały. Kiedy lokalna gazeta omyłkowo poinformowała, że Cornbread został zabity podczas strzelania do gangu, dumny młody pisarz postanowił udowodnić, że legenda wciąż żyje. „Wiedziałem, że to ode mnie zależy, aby moje imię powróciło do życia” W odważnym pokazie, który na zawsze umocnił jego pozycję ikony graffiti z lat 60. XX wieku, Cornbread wkradł się do zoo w Filadelfii, przeskoczył ogrodzenie i namalował „Cornbread Lives” po obu stronach słonia. Za ten wyczyn wylądował w więzieniu. Ale nawet tam, twierdził Cornbread, że jego reputacja towarzyszyła mu za kratkami. W Wall Writers „Graffiti w swojej nienawiści” , przełomowym filmie Rogera Gastmana na temat pionierów graffiti z lat 60. XX wieku, Cornbread opowiada o tym, jak strażnicy więzienni prosili o jego autograf, z dumą zauważając: „Moje imię brzmiało jak Jezus Chrystus”.
Taki 183, Król późnych lat 60. Mniej więcej w tym samym czasie, gdy załoga Cornbreada zajmowała się opryskiwaniem słoni 🙂 w Nowym Jorku rozwijał się równoległy ruch graffiti w latach 60. To był czas, kiedy, jak napisali to Henry Chalfant i Sacha Jenkins w swojej książce, Dni szkoleniowe: Artyści metra Wtedy i teraz : „Nowy Jork nie miał wiele, a dzieci musiały wymyślić, co zrobić ze sobą.” Jednym z tych dzieci był Taki 183, znudzony nastolatek z Washington Heights, greckiej dzielnicy na północ od Harlemu, który stworzył swój kultowy tag w 1969 r., Łącząc „Taki”, niewielką formę greckiego imienia Demetrius i „183”, jego numer ulicy.
Taki nie był pierwszym pisarzem, który połączył nazwisko i numer w swoim tagu, ale jak zauważył Complex w artykule o 50 największych graffiti w Nowym Jorku , Taki był „pierwszym, który zmienił tagowanie w pracę 24 godziny na dobę”. Uzbrojony w magiczne markery i puszki sprayu, po wycięciu dziury w kurtce, która pozwalała mu ukryć rękę podczas pracy, Taki oznaczył ściany, latarnie, hydranty i wagony metra w całym Nowym Jorku, starannie wybierając miejsca, które jego zdaniem były najbardziej prawdopodobnie do zauważenia. Podobnie jak wcześniej Cornbread, Taki wkrótce miał obsesję. „Podobało mi się poczucie wzniesienia mojego imienia”, powiedział gazecie Street Art w Nowym Jorku . „Gdy zacząłem, nie mogłem przestać.” Praca Takiego jako posłańca na rowerze zabrała go w górę i w dół miasta i do ekskluzywnych dzielnic nowojorskiej Upper East Side, tak że wkrótce, Taki udzielił tego w wywiadzie lata później: „Możesz przejść 40 przecznic i zobaczyć móje nazwisko na każdym biegunie. ”
Jako pierwszy Nowojorczyk, który zasłynął pisaniem graffiti, Taki zainspiruje pokolenie pisarzy z całego miasta, tak jak Cornbread w Filadelfii. W związku z tym dwaj mężczyźni spotkali się w MOCA Los Angeles około 40 lat później, aby podpisać swoje prace na wystawie ART na ulicach Rogera Gastmana świętując, jak daleko zaszli.
Jak pokazują te historie, pierwsi pisarze graffiti z Nowego Jorku i Filadelfii mieli wiele wspólnego. Byli odważni, kreatywni i oddani, tak, ale także młodzi i przeważnie biedni, z ograniczonymi możliwościami spędzenia wolnego czasu. Jak pisze Bama, pisarz z Bronxu, w filmie Gastmana: „Możesz być w drużynie koszykówki, możesz być w gangu, lub możesz wyjść tutaj i pisać na ścianach”. Na początku lat 70. w graffiti najważniejsza była czytelność – a nie styl. W końcu, jak zauważa Jon Naar w filmie Gastmana: „Nazywali się pisarzami, a nie artystami”. Pisarze używali wszystkiego, co mogli znaleźć – od pasty do butów po markery przemysłowe – aby rozprowadzać swoje metki po całym mieście, malując pociągi metra nocą, rozprowadzili swoje tagi w 5 nowojorskich dzielnicach. Pewien pisarz, MICO, skrócił wczesną historię graffiti, w kilku prostych liniach: „Zaczęło się w różnych dzielnicach. Ale wszyscy mieliśmy jedną wspólną cechę: chcieliśmy być sławni. ”
W połowie lat siedemdziesiątych XX wieku, kiedy na ścianach w całym Nowym Jorku wisiały ksywy, a codziennie rano pociągi metra były pokryte wymyślnymi nowymi dziełami sztuki, graffiti stało się celem politycznym. Chociaż wielu ludzi doceniło rosnący przekaz, burmistrzowie Nowego Jorku, John Lindsay i Edward Koch, ślubowali zapobiec temu procesowi, co postrzegali jako objaw większego „problemu miejskiego” w mieście. Czyszczenie graffiti stało się sposobem na udowodnienie, że, jak to ujął Snyder, „politycy odzyskali kontrolę”. Takie wysiłki stanowiły poważne zagrożenie dla pisarzy graffiti z lat 70. ponieważ wagony metra stały się niezbędnymi narzędziami do promowania nowej pracy w całym mieście, i budowania reputacji, a pisarz CAT 87 opisuje pociągi i autobusy miasta jako „ trasy międzynarodowe”. Pisarze wkrótce walczyli z falami protestujących graffiti. Korzystając z map systemu metra i wspólnej inteligencji, ostrzegali się nawzajem, które miejsca są bezpieczne, a które są zbyt nieosiągalne. Pisarze zaczęli eksperymentować z nowymi stylami i ozdobami liternictwa, upiększając swoje tagi gwiazdami, kwiatami, koronami i gałkami ocznymi, proste podpisy ewoluujące w coś, co John Maizels z Raw Vision nazwał „hieroglificzną abstrakcją kaligraficzną”.
Wśród ikonicznych pisarzy tego okresu byli Superkool 223, który odkrył, że większa dysza spryskująca pozwoliła mu szybciej wypełniać litery i któremu przypisuje się pierwsze arcydzieło sztuki graffiti. Pochodzący z Bronxu, Faza 2, stworzyła kultowy bąbelkowy styl pisania w aerozolu – grube litery podobne do pianki mlecznej, zwane także „softies”, które pojawiałyby się w wielu projektach z tego okresu. Bezlitosny innowator, Faza 2 jest także pionierem wielu innych technik znanych z graffiti przed 1980 r., W tym typu kreowania liter ze strzałkami oraz użycia ikon, takich jak kolce, oczy i gwiazdy. Faza 2 odegra także znaczącą rolę w następnych dziesięcioleciach, ponieważ graffiti zaczęło coraz bardziej wiązać się z powstającą sceną hip-hopową. Te zmiany w latach 70. XX w. Stworzyły scenę dla takich nowych form, jak marka „ Wildstyle ”, jeden wyjątkowy styl, który pomógł w przejściu od prostych słów do epickich dzieł sztuki podziwianych na całym świecie. Jednak, jak czytaliśmy „dziki styl” był nie tylko nowym sposobem znakowania ścian i pociągów metra. Dla pionierów współczesnej sztuki graffiti jest to, jak ujął Tracy 168, „sposób przekazu swojego życia”.