Sztuka cierpliwości. Origami. Napisanie obszernej historii składania papieru jest prawie niemożliwe, ponieważ informacje o formie sztuki sprzed XV wieku praktycznie nie istnieją. Istnieje wiele wiarygodnych twierdzeń na temat jego początków i wczesnej historii, ale większość z nich opiera się na mało solidnej dokumentacji. Wiele badań twierdzi, że Japończycy wymyślili origami około tysiąc lat temu, ale jego korzenie mogą być prawdopodobnie w Chinach. Jest również wysoce prawdopodobne, że proces składania został zastosowany do innych materiałów przed wynalezieniem papieru, więc początki składania rekreacyjnego mogą leżeć w tkaninie lub skórze. Z pewnością w Europie bardzo ceniono praktykę składania serwetek i plisowania tkanin. Jednak papier okazał się idealnym materiałem do składania, więc logiczne jest założenie, że składanie papieru nastąpiło po odkryciu procesu produkcji papieru
Papier został wynaleziony w Chinach, a chiński urzędnik sądowy, Cai Lun , jest tradycyjnie uznawany za wynalazcę, chociaż współczesne badania sugerują, że papier został wynaleziony wcześniej. Tworząc papier z macerowanej kory drzew, odpadów konopnych, starych szmat i sieci rybackich, odkrył znacznie lepszy i tańszy sposób tworzenia powierzchni do pisania w porównaniu z powszechnie stosowanym materiałem z jedwabiu. Umiejętności wytwarzania papieru migrowały następnie do Korei, a stamtąd do Japonii, za pośrednictwem mnichów buddyjskich, do 610. Japońscy producenci papieru jeszcze bardziej poprawili jakość, a struktura ich papieru była odpowiednia do składania. W 1680 r. Krótki wiersz poety i powieściopisarza Ihary Saikaku odwołuje się do origami motyli, ukazując, jak dobrze w tym czasie zagłębiło się składanie papieru japońskiej kultury. Jednym z pierwszych znanych podręczników składania papieru była Sembazuru orikata (1797) Akisato Rito, która pokazała, jak składać połączone dźwigi wycięte i złożone z kwadratu papieru.
Niemiecki pedagog Friedrich Froebel (1782–1852), wynalazca przedszkola , był zapalonym zwolennikiem składania papieru i jego korzyści edukacyjnych, a także pomagał w rozkładaniu papieru na całym świecie. Z nim związane są trzy podstawowe typy fałd: fałdy życia (podstawowe fałdy, które wprowadziły dzieci do składania papieru), fałdy prawdy (nauczanie podstawowych zasad geometrii) i fałdy piękna (bardziej zaawansowane fałdy oparte na kwadratach , sześciokąty i ośmiokąty); słynna złożona i tkana papierowa gwiazda Froebel, popularne świąteczne rzemiosło i dekoracja, została nazwana jego imieniem, ale prawdopodobnie została wynaleziona przez kogoś innego. Około 1880 roku te fałdy froebelowskie zostały wprowadzone do szkół japońskich, i właśnie w tym czasie słowo origami zaczęło być używane do opisywania składania rekreacyjnego. Niemiecki wkład w składanie papieru był kontynuowany wraz z pierwszą szkołą Waldorfa Rudolfa Steiner’a (1919) w Stuttgarcie w Niemczech, która podkreślała różnorodne zajęcia praktyczne, w tym origami, oraz Bauhaus School of Design (1919–33). Bauhaus wykorzystywał składanie papieru jako sposób szkolenia studentów w zakresie projektowania komercyjnego, a szanowany nauczyciel Bauhaus i artysta Josef Albers był szczególnie biegły w tworzeniu struktur w kształcie kopuły z płaskich arkuszy papieru.
Hiszpański pisarz i filozof Miguel de Unamuno (1864–1936) również miał znaczący wpływ na rozpowszechnianie popularności origami. Omówił składanie papieru w licznych pracach, w tym Amor y pedagogía (1902; „Miłość i pedagogika”), a nawet wykorzystał go jako metaforę do głębszych dyskusji na temat nauki, religii, filozofii i życia. Składanie papieru rozprzestrzeniło się również w Ameryce Południowej, głównie z powodu pracy argentyńskiego lekarza i Vicente Solórzano Sagredo (1883–1970), autora najbardziej kompleksowych instrukcji składania papieru w języku hiszpańskim. W Anglii przełomowa książka Margaret Campbell Paper Toy Making została opublikowana w 1937 roku i zawierała dużą kolekcję wzorów origami. Dwa lata później papierowe fagotony brytyjskiego matematyka AH Stone’a, których struktury papierowe zmieniły swoje twarze w dziwny sposób, gdy odpowiednio wygięte, zwiększyły rekreacyjną i edukacyjną popularność składania papieru.
Po II wojnie światowej wzrosło zainteresowanie origami w Ameryce Północnej, a temat ten był intensywnie badany, szczególnie przez folklorystę Gershona Legmana w Stanach Zjednoczonych. W 1955 r. Legman zorganizował w Amsterdamie wystawę origami japońskiego mistrza Akiry Yoshizawy (1911–2005). Yoshizawa był uważany za najważniejszy autorytet swoich czasów, a jego praca zainspirowała kolejne generacje pokoleniowe. Również w latach pięćdziesiątych Lillian Oppenheimer pomogła spopularyzować słowo origami i przedstawić je Amerykanom. W 1958 r. Założyła Origami Center of America w Nowym Jorku, wykorzystała stosunkowo nowe medium telewizyjne do popularyzacji formy artystycznej i wydała kilka książek o origami z artystą estradowym dla dzieci i gwiazdą telewizyjną Shari Lewis ; jak Oppenheimer lubił mówić: „Dlaczego Japończycy mieliby się tak dobrze bawić?” W latach 60. i wczesnych 70. amerykańskie postacie, takie jak Fred Rohm i Neal Elias, opracowały nowatorskie techniki, które dały modele o niespotykanej dotąd złożoności.
Pod koniec lat osiemdziesiątych Jun Maekawa, Fumiaki Kawahata, Issei Yoshino i Meguro Toshiyuki w Japonii oraz Peter Engel, Robert Lang i John Montroll w Stanach Zjednoczonych mieli jeszcze bardziej zaawansowane techniki, inspirując na przykład składanie stworzeń i owadów z wieloma nogami i czółkami. Na początku lat 90. Lang opracował program komputerowy (TreeMaker), który pomaga w dokładnym składaniu baz, a drugi (ReferenceFinder) do znajdowania krótkich, wydajnych sekwencji składania dla dowolnego punktu lub linii w kwadracie jednostkowym. Na całym świecie istnieje mnóstwo społeczeństw origami. Szczególnie znaczące jest Japońskie Towarzystwo Akademickie Origami, które jest wzorem dla wielu najbardziej innowacyjnych konstrukcji współczesnego origami.
